آرومم

خدا روشکر که موفق بودم، تمرین کنم برای خودم زندگی کنم. دیشب از دست همسر ناراحت بودم. هنوز هم باهم قهریم ولی اصلا ناراحت نیستم مگه همسر خدای من هست، مطمعنم خدا هوامو داره، توی زندگی پستی و بلندی زیاد دیدم ولی بلاخره گذشته و تموم شده.

امروز همسر دیر اومد خونه، به محض اینکه ناهارش خورد فورا دوباره رفت. الان هم شام نخورده خوابیده فدای سرمخودم هم با اینکه شام نمیخورم ولی دلم سوخت این همه زحمت کشیدم پس یه کوچولو شام خوردم.

دلم میخاد همیشه همینجوری باشم ولی بعضی وقتا خیلی به هم میریزم.

ممنون از دوستای خوبم که هوامو دارن خداروهزار بار شکر که نعمت شمارو دارم.

خوشحال نیستم فقط بی تفاوتم انکار نمیکنم غم گوشه ی دلم رو ولی دل به خدا بستم. اینکه نگفتم دعوامون سر چی بود به خاطر این بود که اگه میگفتم شاید همتون توی دلتون میگفتین این که چیزی نیست ولی برای من که 8 ساله همسر رو میشناسم میفهمم  که چرا اینقد شکستم.

امیدوارم خدا دل همتون رو آرم کنه...