قهر یا آشتی؟

دیروز که همسر برگشت خونه بهش محل ندادم. طبق معمول حق به جانب بود اومد پیشم نشست شروع کرد به توضیح دادن که قصدم فقط کمک بوده ،که بتونم کاری کنم تو از ناراحتی بیای بیرون گفتم چیزی نشده منم ناراحت نیستم.

تجربه نشون داده که اگه بخام موضوع را کش بدم همسر عصبانی میشه اونوقت دیگه دعوا میشه. ولی واقعا ناراحت بودم اصلا محلش نمیدادم ناهار آوردم و بعدش همسر خابید منم برای خودم تی وی دیدم و وبگردی میکردم .ولی هی خشم من بیشتر و بیشتر میشد. طبق معمول همسر چند بار وسط خاب بیدار شد و صدام کرد عادت همیشگیش هست حتی شبا نمیدونم چرا!!!!

وقتی بیدارشد دید محلش نمیدم دیگه عصبانی شد و با حالت قهر رفت دنبال کاراش .

با طفلکی مامانم هم بحثم شد. تقصیر من بود ولی طفلی شبش زنگ زد از من عذرخواهی کرد واقعا برای خودم متاسفم  اولین بار بود بخاطر حجم عصبانیت چیزی هم نگفتم فقط تلفن را قطع کردم.

شب که همسر برگشت سعی کردم اوضاع به حالت اول برگرده یه چایی دم کردم بردم روی تراس کنار هم نشستیم و فقط درمورد ستاره ها حرف زدیم . همسر دوست نداره درمورد دعوا صحبت کنه.من از قهر کردن خیلی بدم میاد. ترجیح میدم حرف بزنم ولی محبت نکنم.

فعلا هم با همسر در همین حد هستیم. صبح هم وقتی میخاست بره چند بار چشمام باز کردم هر دفه یه کلمه گفت ولی یادم نمیاد چی میگفت. چون دیشب از حجم فکر خابم نمیبرد. هنوز هم حس سنگین ناراحتی رهام نمیکنه.

سعی میکنم با زبان عامیانه بنویسم اگه جایی میبینید لهجه شیرازی قاطیش شده برمن ببخشید.